رویای شما چیست و چگونه به آن می رسید؟
آیا برای خودتان رویایی دارید؟
شاید وقتی این سوال را می خونید که: ” رویای شما چیست “با خودتون بگید که مگه چه فایده ای داره که رویا داشته باشیم؟ اصلا انسان عاقل نباید رویاپردازی کنه و باید کار و تلاش کنه. رویا پردازی انسان را بی تحرک می کنه و رویا پردازی چیزی جز توهم نیست و … اما اگه کمی با من همراه باشید به شما خواهم گفت که منظور من از این سوال چیه و آیا ما باید رویا پردازی کنیم و یا خیر؟ البته شاید همین الان شما برای خودتون رویاهایی داشته باشید و شاید هم درحال رسیدن به اون ها هستید.
چرا رویای خودمان را فراموش می کنیم؟
یادتون هست زمانی که بچه بودیم چقدر رویاپردازی می کردیم؟ زمانی که پدر و مادر قول خرید ماشین یا عروسک اسباب بازی به ما می دادن تا زمانی که قرار بود بخرن توی تصوراتمان به اون فکر می کردیم و لذت می بردیم. من خودم که از رویاپردازی درباره خرید دوچرخه به وجد می اومدم.
برای رسیدن به دوچرخه لحظه شماری می کردم. اگه خوب فکر کنید حتی زمانی که به اسباب بازی دلخواهمون می رسیدیم بازم شب ها در کنار خودمون قرارش می دادیم و باهاش رویا پردازی می کردیم. کم کم که بزرگ شدیم به ما گفتن که خوش خیالی را بذار کنار، برو درس بخون تا یه چیزی بشی. آدم باید عرق بریزه تا بتونه به جایی برسه.
گاهی وقت ها بهمون می گفتن توهم داری. وقتی با خوشحالی ایده ای را مطرح می کردیم بهمون می گفتن تو توهم زدی. این صحبت ها نه یک بار نه ده بار بلکه صدها بار تکرار شد تا ما هم مثلا عاقل شدیم! دیگه فکر نمی کردیم و به طور کلی آرزوهامون را کنار گذاشتیم. دیگه باید از صبح تا شب کار کنیم و شب ها خسته به خواب بریم. حالا دیگه از هم نمی پرسیم که رویای شما چیست ولی کودکان هنوز این سوال را از هم می پرسن.
اگه هنوز هم از بچه ها بپرسی که رویای شما چیست می گن می خوام دکتربشم، می خوام مهندس بشم، می خوام خلبان و یا پلیس بشم اما چه می شه که سر از کاری در می آوریم که اصلا دوسش نداریم. انگار رویاپردازی یه گناه شده و الان به فرض که از خودمان بپرسیم چه رویای داریم دچار عذاب وجدان می شیم و به خودمون نهیب می زنیم که بس کن دیگه نکنه دوباره خیالاتی شدی؟ و دقیقا به صورت ناخودآگاه همان حرف هایی که یک روز به ما گفتن دوباره برامون زنده می شه و تفاوتش اینکه الان دیگه فرد بیرونی نیست بلکه خودمان این کار را انجام می دیم.
چطور به رویاهایمان برسیم؟
دکتر مایلز مونرو نویسنده معروف میگه: